Մի անգամ Հայաստանում. ինչպես բացահայտել կովկասյան գեղեցիկ երկիրը
Սանկտ Պետերբուրգում «Կոմսոմոլսկայա պրավդա»-ի պատվիրակությունը բարերար Հրաչյա Պողոսյանի հրավերով Հայաստան էր այցելել ինչպես ասում են՝ բարեկամական այցով։
«Երկրագնդի վրա չկա որևէ այլ երկիր, որն այնքան լի լինի հրաշքներով, որքան հայերի երկիրը»,- մի առիթով Հայաստանի մասին ասել է Ջորջ Բայրոնը: Դժվար է վիճել անգլիացի բանաստեղծի հետ։ Սրանում համոզվել է «Կոմսոմոլսկայա պրավդա»-ի պատվիրակությունը, որը Հայաստանում մնացել է չորս աշխատանքային օր։ Հրաշքներ եղել են. ավելին, այստեղ դրանք գրեթե մշտական ու հաստատուն մի բան են։
Ինչպես, օրինակ, Արարատ լեռան տեսարանը։
Գլխավորը, ինչում համոզվել են «Կոմսոմոլսկայա պրավդա»-ի ներկայացուցիչները, այն է, որ այստեղ իսկապես սիրում են Ռուսաստանը և սպասում ռուսներին։ Փողոցներում ռուսերեն է հնչում։ <<Միր>> փոխանցումային քարտերն այստեղ ընդունվում են ամեն քայլափոխի։ Իսկ ռուբլին հեշտությամբ կարելի է փոխանակել տեղական դրամով ցանկացած փոխանակման կետում: Կան Yandex.Taxi և Yandex.Eda, Dodo Pizza և շատ այլ ընկերություններ։ Ուստի երբ ուրբաթ ուշ երեկոյան կանգնում ես Մաշտոցի պողոտայում, հեշտությամբ կարող ես քեզ զգալ ինչպես տանը։ Կամ` գրեթե տանը: Համենայնդեպս, Սանկտ Պետերբուրգում գրեթե երբեք այսքան շոգ չի լինում։
Իսկ Սանկտ Պետերբուրգի «Կոմսոմոլսկայա պրավդա»-ի լրագրողները բարերար Հրաչյա Պողոսյանի հրավերով մեկնել են Կովկաս։ Սանկտ Պետերբուրգում նրան շատերն են ճանաչում։ Իսկ Հայաստանում նրան ճանաչում են գրեթե բոլորը։ Իսկ նրանք, ովքեր չգիտեն, ցանկանում են ճանաչել։ Քսան տարվա ընթացքում նա 400 բարեգործական ծրագիր է իրականացրել աշխարհի տարբեր ծայրերում։ Կառուցել է եկեղեցիներ, բացել հուշարձաններ, կանգնեցրել հուշահամալիրներ՝ նվիրված Հայրենական մեծ պատերազմի զոհերի հիշատակին։ Այս տարվա հունիսին «Լրատվամիջոցների տարվա մարդ» մրցանակաբաշխության ժամանակ Հրաչյա Պողոսյանը հաղթել է «Մեր հիշողության հովանավոր» անվանակարգում։ Խմբագիրներն ընդգծեցին, որ եթե քաղաքում, երկրում, աշխարհում այդպիսի մարդիկ գոնե տասը տոկոսով շատ լինեին, բոլորս էլ երջանիկ կապրեինք։ Բայց ավաղ…
Հրաչյա Պողոսյանը, ի պատասխան մրցանակի արժանանալուն, հրատարակությունների ներկայացուցիչներին հրավիրել է Երևան և իր հայրենի Ագարակ գյուղ։ Այցելությունն ուներ նաև հետին նպատակ՝ հավաքագրելու վավերագրական նյութ բարերարի գործունեությանը նվիրված առաջիկա գրքի համար։ Մինչև տարեվերջ այն պետք է հրատարակի <<ԿՊ>>-ի հրատարակչությունը։
ՆՈՐ ԱԳԱՐԱԿ
Այս չորս օրերի ընթացքում «կոմսոմոլականները» շրջեցին եթե ոչ ամբողջ Հայաստանում, ապա նրա մի զգալի մասում։ Եղանք նաև Ագարակ գյուղում, որտեղից էլ ծնունդով Պողոսյանն է։ Ագարակը փոքր գյուղ է, որը ընկած է Երևանից Արագած լեռ տանող ճանապարհին, որտեղ կարելի է տեսնել բազմաթիվ տեսարժան վայրեր, այդ թվում՝ լեգենդար Ամբերդ ամրոցը։ Այս գյուղը ժամանակին աննկատելի էր, սովորական վայր քարտեզի վրա։
«Հայաստանում այս անունով մի քանի գյուղ կա, և մերն էր ամենաանհայտը»,- ասում է Պողոսյանը և հիշում, թե ինչպես էր մանուկ հասակում հարազատներին ասել, որ իրենց գյուղը փոխվել է, այնտեղ հուշարձան են կանգնեցրել, և նրանք անպայման պետք է գան այցելության. հյուրերը եկան, տեսան, որ գյուղում ոչինչ չի փոխվել ու նախատեցին երիտասարդին.
-Որտեղի՞ց իմանայի,- շարունակում է Պողոսյանը,- որ տարիներ անց մենք իսկապես կունենանք այս ամենը։ Միայն թե ես ինքս կանեմ դա։
Ագարակի նման «գրավիչ վայրերից» են տեղի գերեզմանատան մոտ գտնվող եկեղեցին, Հայրենական մեծ պատերազմի զոհված զինվորների հուշահամալիրը, «Արարատ-1973» ֆուտբոլային թիմի հուշարձանը։ Եվ շատ ուրիշներ: Այս հուշարձաններից մեկում Սանկտ Պետերբուրգի հրատարակության գլխավոր տնօրեն և գլխավոր խմբագիր Իրինա Ժեգլովան կապույտ եղևնի է տնկել։ Այստեղ արդեն ծառեր կան՝ տնկված երկրի վարչապետի, Միջխորհրդարանական վեհաժողովի պատվիրակության, տիեզերագնացների կողմից։
ԷՋՄԻԱԾՆԻ ՄԱՅՐ ԱԹՈՌՈՒՄ
Հայերի համար «Հոգեւոր», «Հավատ», «Եկեղեցի» բառերը շատ բան են նշանակում։ Ուստի պատվիրակության երթուղին անցնում էր աղոթատեղիներով։
Սևանի Վազգենյան ճեմարանը երկրի ամենահայտնիներից է : Այն գտնվում է Սեւանի թերակղզում, Սեւանա լճի ափին, որը հիացնում է իր գեղեցկությամբ ու վեհաշուք հանգստությամբ։ Այստեղ մարդիկ նույնն են՝ գեղեցիկ և հանգիստ։
Զրուցում ենք հետաքրքիր ճակատագրի տեր Մինաս քահանայի հետ։ Ութսունականներին նա միացավ Կոմսոմոլին (իսկ հիմա հարցնում է. «Կոմսոմոլսկայա պրավդան դեռ կա՞»): Սովորել է Մոսկվայի պետական համալսարանում, որտեղ պաշտպանել է թեկնածուական ատենախոսություն մաթեմատիկայի բնագավառում։ Աշխատել է Երևանի պետական համալսարանում։ Եվ հանկարծ դարձավ Աստծուն: Արդյունքում իննսունականների կեսերին նա արդեն ղեկավարել է ճեմարանը՝ որպես ռեկտոր։ Այժմ նա աշխատում է որպես պրոռեկտոր։ Մաթեմատիկոսից մինչև քահանա. Հրաշք չէ՞։
Այս ճեմարանում գործում է ռուսաց լեզվի դասարան, որի սարքավորումները գնել է Հրաչյա Պողոսյանը։ Նա նաև օգնեց գրադարանի թարմացմանը։ Եկեղեցու սպասավորները սիրում են Ռուսաստանը և ռուսաց լեզուն: Գրադարանը լի է ռուս դասականներով։ Օրինակ՝ Տոլստոյը։ Լև Նիկոլաևիչին, ի դեպ, թաղել են հայկական եկեղեցում։ Ուղղափառները մերժեցին նրան։ Բայց հայերը` ոչ։
«Կոմսոմոլսկայա պրավդան» այցելել է նաև 618 թվականին կառուցված Սուրբ Հռիփսիմեին նվիրված եկեղեցի և Մայր Աթոռ Էջմիածին, որտեղ այցելել է մայր տաճար։ Այնտեղ շարունակվում է վերակառուցումը (բարդ գործընթաց է ընթանում արդեն տասնմեկերորդ տարին)։ Սակայն հաջորդ տարի նախատեսվում է տաճարի հանդիսավոր բացումը։ Այս մասին վստահորեն խոսում է Հայ առաքելական եկեղեցու Ռուսաստանի եւ Նոր Նախիջեւանի թեմի առաջնորդ Եզրաս արքեպիսկոպոս Ներսիսյանը։
Նրա օրոք ութսունականների վերջին Նևսկի պողոտայի Սուրբ Եկատերինե եկեղեցին հանձնվեց հավատացյալներին։ Նա նաև վերականգնեց Սմոլենսկի գերեզմանատան հայկական եկեղեցին։ Խորհրդային տարիներին այնտեղ գործում էր խոշոր նոմենկլատուրային նկարչի արհեստանոց։ Երբ Ներսիսյանը ներս է մտել, առաջին բանը, որ տեսել է, Ստալինի հսկայական քանդակն էր։
Կարծես թե դա էլ է հրաշք։
ՍԱՐՍԱՓԵԼԻ ԽՈՍՔ «ԲԼՈԿԱԴԱ».
Հաջորդ օրը «Կոմսոմոլսկայա պրավդա»-ի պատվիրակությունը կրկին Երեւանում էր։ Այստեղ շոգ է, արևը վառում է: Բայց պաշարված Լենինգրադի երեխաների հուշարձանի մոտ ութ հոգի կանգնած են առանց գլխարկի։ Այս հուշարձանը հայտնվել է այստեղ՝ ի հիշատակ թշնամու կողմից պաշարված քաղաքից տարհանման ժամանակ Հայաստան եկածների։ Ի դեպ, նրանցից ոմանք հետո հավերժ մնացին այստեղ։ Նրանց ժառանգները այսօր էլ Երևանի բնակիչներ են։
Հուշարձանի ստորոտում խոնարհված են կարմիր վարդեր։ Հայերի համար այս օրերին «շրջափակում» բառը նոր, դրամատիկ իմաստ է ստացել.
- Դուք, որպես լենինգրադցիներ, կհասկանաք։ Չէ՞ որ Ղարաբաղը նույնպես շրջափակման մեջ է։ Մարդիկ փող ունեն, բայց խանութներում ապրանք չկա։ 120,000 մարդ զրկվել է մատակարարումից. ասում են հայերը.
Այս գեղեցիկ, հպարտ երկրի ժողովուրդն աղոթում է, որ այնտեղ իրավիճակը հանգուցալուծվի խաղաղ ճանապարհով։
Սա նաև մեր դեսպանատան գործողությունների առանցքն է։ «Կոմսոմոլսկայա պրավդան» Հրաչյա Պողոսյանի հետ հանդիպում է Հայաստանում ՌԴ դեսպանատան նախարար-խորհրդական Մաքսիմ Սելեզնյովի հետ։ Նա ասում է, որ այս հարցի շուրջ բանակցությունները շարունակվում են։ Առայժմ չի հաջողվել բավարար շփման կետեր գտնել։ Բայց փոխզիջման շանսեր դեռ կան։ Թե՞ հրաշքի սպասել։
ՀԻՇԵՔ ԱՆՑՅԱԼԸ. ՆԱՅԵԼՈՎ ԱՊԱԳԱՅԻՆ
Երևանից երեսուն կիլոմետր հեռավորություն։ Երևան-Օշական ճանապարհ. ժամանակին այստեղ զարգացան 1827 թվականի ռուս-պարսկական պատերազմի իրադարձությունները։ Այժմ Օշականի ճակատամարտում զոհված ռուս զինվորների հուշարձանն է։ Մեր զորքերը՝ Աֆանասի Կրասովսկու գլխավորությամբ, չխորտակվեցին և կարողացան հետ մղել ռուսական կորպուսից տասնապատիկ մեծ խանի հորդաները։
Հուշարձանի մոտ ծաղիկներ կան։ Մոտակայքում կան ծառեր, որոնք տասը տարի առաջ հուշահամալիրի բացմանը, ի թիվս այլ բաների, տնկել էր Սանկտ Պետերբուրգի պատվիրակությունը։ Ահա հիմնաքարը։ Մատուռ պիտի կառուցեին, բայց ձեռքերը չհասան։ Միգուցե նրանք գան: Ի վերջո, Ռուսաստանն ու Հայաստանը միասին բազմաթիվ նախագծեր են իրականացնում։ Միգուցե այս մեկն իրականանա։ Այստեղ նույնիսկ հրաշք պետք չէ:
Ընդհանուր առմամբ, Սանկտ Պետերբուրգը ակտիվորեն համագործակցում է Երեւանի հետ։ Եվ խոսքը միայն հորիզոնական կապերի մասին չէ, որոնք հիմնված են Պողոսյանի նմանների վրա։
Սանկտ Պետերբուրգի նահանգապետի հայաստանյան ներկայացուցիչ Վահրամ Բարսեղյանն ասում է, որ Ալեքսանդր Բեգլովը ծնվել է Բաքվում, բայց սիրում է Հայաստանը։ Եվ մեծ ուշադրություն է դարձնում երկու երկրների կապերին։ Շուտով Երևանում կմեկնարկի մի հետաքրքիր նախագիծ՝ Սանկտ Պետերբուրգի տունը։ Շենքը պսակվելու է Ծովակալության սյունաշարիը պատճենող սյունաշարով։ Եվ սա դեռ ամենը չէ, համատեղ աշխատանքի ծրագրերը, ինչպես միշտ, հսկայական են։
Եթե խոսենք Սանկտ Պետերբուրգում Հայաստանի որդիների նախաձեռնությունների մասին, ապա առաջինը հարկ է նշել Հրաչյա Պողոսյան հիմնադրամի թանգարանի մասին է։ Արդեն սեպտեմբերին այն կսկսի աշխատանքները Տավրիչեւսկայա փողոցում։ Նրա ստեղծման ժամկետները ռեկորդային են, կարելի է ասել՝ նույնիսկ հրաշքի աստիճանի։ Մեր հիշատակած բարերարի կողմից Սանկտ Պետերբուրգում և աշխարհի այլ ծայրերում կառուցված բոլոր հուշարձանների մանրանկարները հավաքվելու են մեկ սենյակում։ Միակ բանը, որ կարող է այստեղ մտահոգել, այն է, որ եթե Պողոսյանը շարունակի բարեգործական աշխատանքի նման տեմպը, ապա շուտով նա պետք է ավելի մեծ տարածք գտնի։
Բայց դա վա՞տ է։
ՍԱ ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ Է
«Կոմսոմոլսկայա պրավդա» կարդում են նաև Հայաստանում։ Հայտնի ջազ երաժիշտ Լեւոն Մալխասյանը՝ Դավիթ Գոլոշչեկինի մեծ ընկերը, ասում է, որ ինքը ամենամոտ կրպակում միշտ խնդրում է պահել շաբաթաթերթի վերջին համարը։
ԻՄԻՋԱՅԼՈՑ
Հայաստանը հայտնի է իր գինիներով և կոնյակով։ Կոնյակի գործարանում, որը բացվել է 19-րդ դարի վերջին նախկին ամրոցի շենքում, դեռևս կարելի է համտեսել 1913 կամ 1924 թվականներին շշալցված խմիչքներ։ Ի դեպ, գործարանի սեփականատերերից մեկը՝ Նիկոլայ Շուստովը, մարքեթինգային հանճար էր։ Նա եվրոպական մի շարք երկրների տարբեր ռեստորաններ ուղարկեց լավ հագնված երիտասարդների՝ պահանջելու, որ նրանք լցնեն «Շուստովի զարմանալի կոնյակը»։ Այցելությունից հետո ռեստորանատորները հարցումներ կատարեցին և պատվիրեցին մի քանի շիշ նմուշառել:
Անտոն ՌԱՏՆԻԿՈՎ
https://www.spb.kp.ru/daily/27533/4798927/
Однажды в Армении: как открыть для себя прекрасную кавказскую страну
Делегация «Комсомольской правды в Санкт-Петербурге» по приглашению мецената Грачьи Погосяна посетила Армению с дружеским, как принято говорить, визитом.
«На земном шаре нет другой страны, которая была бы так насыщена чудесами, как земля армян», - сказал как-то про Армению Джордж Байрон. Спорить с английским поэтом, к тому же романтиком, невозможно. Делегация «Комсомольской правды», гостившая в Армении четыре насыщенных дня, в этом убедилась. Чудеса действительно происходили. Более того, здесь они являются чем-то почти постоянным. Как вид на гору Арарат.
Главное, в чем убедились представители «Комсомолки»: здесь действительно любят Россию и ждут россиян. Русский язык можно услышать на улицах. Причем, говорят на нем и молодые люди – в средней школе «великому и могучему» отводят три часа в неделю, наравне с языком международного общения английским. Здесь принимают карты «Мир» на каждом шагу. А рубли можно спокойно обменять на местные драмы в любом обменном пункте (в некоторых заведениях у вас возьмут и российскую валюту, округлив сумму в большую сторону). Есть «Яндекс.Такси» и «Яндекс.Еда», «Додо пицца» и много других компаний. Поэтому когда стоишь на проспекте Маштоца поздно вечером в пятницу, можно легко почувствовать себя как дома. Или почти как дома. Все же так жарко в Петербурге не бывает примерно никогда.
А отправились журналисты петербургской «Комсомолки» на Кавказ по приглашению мецената Грачьи Погосяна. В Петербурге его многие знают. А в Армении его знают почти все. А те, кто не знает, хотят познакомиться. За двадцать лет он реализовал 400 благотворительных проектов в разных точках мира. Строил церкви, открывал памятники, возводил мемориалы, посвященные памяти о Великой Отечественной войне. В июне этого года на церемонии вручения премии «Медиаперсона года» Грачья Погосян победил в номинации «Меценат нашей памяти». Редакция подчеркнула – если бы таких людей в городе, стране, мире, было бы хотя бы на десять процентов больше, мы все жили бы счастливо. Но увы, это штучный товар, оптом таких не выпускают. Грачья Погосян в ответ пригласил представителей издания в Ереван и родной поселок Агарак. У визита была и подспудная цель: собрать документальный материал для готовящейся книги, посвященной деятельности благотворителя. Она должна выйти в издательстве «КП» до конца года.
НОВЫЙ АГАРАК
За эти четыре дня «комсомольцы» объехали, конечно, не всю Армению, но значимую ее часть. Посетили и село Агарак, откуда Погосян родом. Агарак – небольшой поселок, лежащий на дороге из Еревана в гору Арагац, на которой можно увидеть много достопримечательностей, в том числе легендарную крепость Амберд. Этот поселок когда-то был ничем не примечательным, обычным местом на карте, каких тысячи.
- В Армении есть несколько сел с таким названием, и наше было самое неизвестное, - говорит Погосян и вспоминает, как в детстве рассказывал родственникам, что их поселок преобразился, там установили памятник, и им нужно обязательно приехать в гости. Гости приезжали, видели, что ничего в поселке не изменилось и отчитывали юношу.
- Откуда я мог знать, - продолжает Погосян, - что спустя годы у нас все это действительно появится. Только я сделаю это сам.
Среди таких «точек притяжения» в Агараке – церковь у местного кладбища, мемориал погибшим воинам Великой Отечественной войны, памятник футбольной команде «Арарат-1973». И много чего еще. У одного из этих памятников генеральный директор и главный редактор петербургского издания Ирина Жеглова посадила голубую ель. Здесь уже есть дерево, посаженное премьер-министром страны, делегацией Межпарламентской ассамблеи, космонавтами.
А вход в школу и вовсе украшает дуб, выращенный из желудя знаменитого петровского дуба. Его Агараку подарил Русский музей. Говорят, сотрудники раз в год пишут письма, чтобы узнать, каково состояние дерева. Отвечаем: с ним все в порядке. Зеленеет, растет, радует глаз каждого приезжающего.
В ПЕРВОПРЕСТОЛЬНОМ ЭЧМИАДЗИНЕ
Для армян слова «Духовность», «Вера», «Церковь» значат очень многое. Поэтому маршрут делегации пролегал по культовым местам.
Севанская семинария «Вазгенян» - одна из самых известных в стране (впрочем, там вообще не очень много семинарий). Она находится на Севанском полуострове, на берегу завораживающего своей красотой и величавым спокойствием озера Севан. Люди здесь такие же: красивые и спокойные.
Мы разговариваем с отцом Минасом, человеком интересной судьбы. В восьмидесятые вступил в Комсомол (и теперь спрашивает: «А что, «Комсомольская правда» еще существует?»). Отучился в МГУ, там же защитил диссертацию по математике. Работал в Ереванском университете. И неожиданно пришел к богу. В итоге в середине девяностых уже возглавил семинарию как ректор. Сейчас работает проректором. Из математика – в священники. Разве это не чудо?
В этой семинарии есть класс русского языка, оборудование для которого купил Грачья Погосян. Он же помог с обновлением библиотеки. Служители церкви Россию и русский язык любят. В библиотеке полно классики на русском. Например, Толстой. Льва Николаевича, к слову, отпевали в армянской церкви. Православная от него отказалась. А вот армянская нет.
Еще «Комсомолка» побывала в церкви, посвященной Святой Рипсимэ, построенной в 618 году, и в Первопрестольном Эчмиадзине, где посетила главный армянский храм. В нем продолжается затяжная реконструкция (сложный процесс идет уже одиннадцатый год). Но уже в следующем году храм планируют торжественно открыть. Об этом уверенно говорит представитель армянской церкви в России, архиепископ Езрас Нерсисян.
При нем в конце восьмидесятых верующим передали церковь Святой Екатерины на Невском проспекте. А еще он восстанавливал армянский храм на Смоленском кладбище. В советское время там была мастерская крупного номенклатурного художника. Когда Нерсисян вошел внутрь, то первое, что он увидел, огромная скульптура Сталина.
Кажется, это тоже чудо.
УЖАСНОЕ СЛОВО «БЛОКАДА»
На следующий день делегация «Комсомолки» снова в Ереване. Здесь жарко, жжет солнце. Но восемь человек у памятника детям блокадного Ленинграда стоят без головных уборов. Этот монумент появился здесь в память тех, кто приехал в Армению во время эвакуации из города, осажденного врагом. Кстати, некоторые из них потом остались тут навсегда. Их потомки и сейчас жители Еревана.
Красные розы ложатся к подножию памятника. Для армян слово «блокада» в эти дни приобрело новый, драматический смысл.
- Вы, как ленинградцы, поймете. Ведь Карабах тоже в блокаде. У людей есть деньги, а в магазинах нет продуктов. 120 тысяч человек отрезаны от снабжения! – говорят армяне.
Жители этой прекрасной, гордой страны молятся о том, чтобы ситуация там разрешилась мирно.
На это ориентированы и действия нашего посольства. «Комсомолка» вместе с Грачьей Погосяном встречается с советником-посланником посольства России в Армении Максимом Селезневым. Он рассказывает о том, что переговоры по этой проблеме идут постоянно. Пока что найти достаточно точек соприкосновения не удается. Но шансы на компромисс остаются. Или на чудо?
ПОМНИМ О ПРОШЛОМ. СМОТРИМ В БУДУЩЕЕ
Тридцать километров от Еревана. Дорога между Ереваном и Ошаканом. Когда-то здесь развивались события русско-персидской войны 1827 года. Теперь здесь стоит памятник русским воинам, павшим в Ошаканской битве. Наши войска под предводительством Афанасия Красовского не дрогнули и смогли дат отпор полчищам хана, в десять раз превосходившим русский корпус.
У памятника лежат цветы. Рядом деревья, которые десять лет назад при открытии мемориала высаживала, в том числе, и делегация Петербурга. Тут же закладной камень. Должны были построить часовню, но руки не дошли. Может, дойдут. В конце концов, Россия и Армения вместе выполняют много проектов. Может быть, и этот воплотится в жизнь. И даже чуда не потребуется.
Вообще Петербург активно сотрудничает с Ереваном. И речь не только о горизонтальных связях, которые держатся на таких людях, как Погосян.
Представитель губернатора Петербурга в Армении Ваграм Барсегян рассказывает о том, что Александр Беглов родился в Баку, но Армению любит. И уделяет большое внимание связям двух стран. Скоро в Ереване начнут реализацию интересного проекта – Дом Петербурга. Здание будет увенчано колоннадой, отсылающей к ко
лоннаде Адмиралтейства. И это далеко не все, планов по совместной работе, как всегда, громадье.
Если же говорить об инициативах сынов Армении в Петербурге, то первым делом нужно сказать о Музее фонда Грачьи Погосяна. Уже в сентябре он начнет работу на Таврической улице. Сроки его создания – рекордные, даже можно сказать чудесные. В одном помещении соберутся миниатюры всех памятников, которые построил меценат нашей памяти в Петербурге и других точках мира. Единственное, из-за чего тут можно переживать: если Погосян сохранит такой темп благотворительной работы, то скоро ему придется находить помещение побольше.
Но разве это плохо?
ЭТО ИНТЕРЕСНО
«Комсомольскую правду» в Армении тоже читают. Известный джазовый музыкант Левон Малхасян, большой друг Давида Голощекина, рассказывает, что всегда просит оставить для себя свежий выпуск еженедельника в ближайшем киоске.
КСТАТИ
Армения славится своими винами и коньяком. На коньячном заводе, открытом еще в конце XIX века в здании бывшей крепости, до сих пор можно попробовать напитки, разлитые в бутылки в 1913 или 1924 годах. К слову, один из владельцев завода Николай Шустов был гением маркетинга. Он отправлял хорошо одетых людей в разные рестораны, чтобы они там требовали налить «Потрясающий коньяк Шустова». После визита рестораторы наводили справки и заказывали на пробу несколько бутылок.
Антон РАТНИКОВ
https://www.spb.kp.ru/daily/27533/4798927/