ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆ ԿԱՐԳԻ ԽԱԽՏՈՒՄՆԵՐԸ. ՄԱՍ Դ
Դատական հայցի հիմք
Դ
Հանցագործության հետևանքները չեն կարող առաջացնել իրավունքներ (ex injuria non oritur jus
...Ես զգում եմ, որ մենք մեղավոր ենք երեսպաշտության յուրօրինակ գարշելի ձևի մեջ, երբ բարեկամություն ենք դավանում Հայաստանի և Թուրքիայի ճնշված ցեղերի համար, բայց չենք պատերազմ ում Թուրքիայի դեմ։ Թույլ տալ թուրքերին կոտորել հայերին և հետո թույլտվություն խնդրել փրկվածներին օգնելու, և այնուհետև պնդել, որ մենք օգնում ենք փրկվածներին՝ որպես պատճառ, թե ինչու չպետք է հետևենք միակ քաղաքականությանը, որը մշտապես կդադարեցնի նման ջարդերը. և՛ հիմար է, և՛ գարշելի:
...Հայկական սարսափը կայացած փաստ է. Դրա առաջացումը մեծապես պայմանավորված էր պացիֆիզմի քաղաքականությամբ, որին այս ժողովուրդը հետևում էր վերջին չորս տարիներին: Մեր միսիոներների ներկայությունը և պատերազմ չգնալը չխանգարեցին թուրքերին կոտորել կես միլիոնից մեկ միլիոն հայերի, սիրիացիների, հույների և հրեաների, որոնց ճնշող մեծամասնությունը հայեր էին: Մեր այժմ պատերազմ հայտարարելը, անշուշտ, չի պատճառի այն վնասի մեկ հարյուրերորդ մասը, որն արդեն հասցվել է անցյալում պատերազմ չգնալու պատճառով. և դա մեզ հնարավորություն կտա ապագայի համար մշտական արժեքավոր ծառայություն մատուցել և, ի դեպ, ևս մեկ քայլ անել՝ վերականգնելու մեր հարգանքը:
Մենք պետք է պատերազմենք, որովհետև դա չանելն իրականում նշանակում է վատ հավատք ցուցաբերել մեր դաշնակիցների նկատմամբ... որովհետև հայկական ջարդը պատերազմի ամենամեծ հանցագործությունն էր, և Թուրքիայի դեմ չգործելը նշանակում է ներել նրան. որովհետև թուրքական սարսափի հետ արմատապես չվարվելը նշանակում է, որ աշխարհի ապագա խաղաղությունը երաշխավորելու մասին բոլոր խոսակցությունները չարաճճի անհեթեթություն են. և որովհետև երբ մենք հիմա հրաժարվում ենք Թուրքիայի հետ պատերազմելուց, ցույց ենք տալիս, որ մեր հայտարարությունը, թե մենք ի նկատի ունեինք «աշխարհը ժողովրդավարության համար անվտանգ դարձնելը», կեղծ ծափահարություններ էին:
«Թեոդոր Ռուզվելտի նամակներից,
ԱՄՆ 26-րդ նախագահ, 1918 թ.
8. Ապրիլ 2024 թ
Ոչ լեգիտիմ Նիկոլն ու Ալենն այսօր «բնակավայրերի հանձնում» արտահայտության փոխարեն հնչեցնում են «տարածք» բառերն ու համակցությունները։Տեղեկացնում ենք նրանց, որ միջազգային իրավունքով սահմանագծումը և սահմանազատումն իրականացվում է միջպետական փաստաթղթի հիման վրա՝ կից հաստատված քարտեզով։ Ալմաթիի համաժողովում փլուզված ԽՍՀՄ միութենական հանրապետությունների սահմանների վերաբերյալ ոչ մի փաստաթուղթ չի քննարկվել կամ հաստատվել։ Ադրբեջանը չի մասնակցել և մի մասով ավելի ուշ միացել է հռչակագրին։Հայաստանի սահմանների մասին միակ փաստաթղթերը. 1. դե յուրե 1920 թվականի փետրվարի 24-ին Ազգերի Լիգայում Առաջին համաշխարհային պատերազմում հաղթողների բարձր տերությունների կողմից ստեղծված Փարիզի խաղաղության կոնֆերանսում ստեղծված Հատուկ հանձնաժողովի զեկույցը (որը նաև մարդահամար է անցկացրել Արցախում, Նախիջևանում, Զանգեզուրում և Ջավախքում՝ ըստ ազգության), Սևրի պայմանագիր, Միացյալ Նահանգների իրավարար վճիռ, 22 նոյեմբերի, 1920 թ. 2. դե ֆակտոՀայաստանի նկատմամբ մանդատի հարցի քննարկում ԱՄՆ Կոնգրեսում.Եթե անհամաձայնություն է առաջանում, հարցը լուծում է Ազգերի լիգայի խորհուրդը, այսինքն. ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան.Ինչու՞ Հայաստանը չի դիմում ՄԱԿ-ին կամ դատարանին՝ կապիտուլացված Օսմանյան կայսրության նկատմամբ Հաղթողների բարձր լիազորությունները ստորագրողների երաշխիքներով փաստաթղթեր ստանալու համար։ 9. Ըստ Վ.Պետրոսյանի՝ «Նարեկացին իրեն խաչել է դարի մեղքերի համար, իսկ մենք՝ ...Բացի հանրային պատասխանատվությունից (օրինակ՝ Գերմանիան ճանաչեց իր հանրային պատասխանատվությունը հրեաների Հոլոքոստի համար, Թուրքիան չճանաչեց հայերի, հույների, ասորիների, եզդիների և այլ բնիկ ժողովուրդների ցեղասպանությունը), կա նաև ընտանեկան/ցեղային/ պատասխանատվություն։ Վերսալի չեղարկված և տապալված ռազմական տրիբունալից հետո Տրիբունալը ձևավորած Հայկական քաղաքակրթության տրիբունալը առաջին հերթին լուծեց հայի պատասխանատվության հարցը՝ ուժերով փոխանցելով Պոլսում մտավորականության և այլ հայ դավաճանների ցուցակն ու հասցեները։ Նաեւ՝մերձավոր ազգականների, որպեսզի հետագայում ընտանիքը չկրի այս խարանը։ Նմանապես, Մելիք-Ֆրանգուլը դեռևս կրում է ընտանեկան պատասխանատվությունը։Այդպես կլինի այսօր։Յուրաքանչյուր ժողովուրդ ազատ է իր խորհրդանիշների ընտրության հարցում՝ անկախ նրանից՝ ունի քաղաքական կազմակերպված համայնք, թե ոչ, պետություն է, թե էթնիկ խումբ։ Արարատ լեռը ողջ քրիստոնյա աշխարհի կողմից ընդունվել է որպես հայության սրբազան պատմության մի մաս։ Զինանշանները պատմության ամփոփում են, ինքնության արտահայտում և խորհրդանիշ: Հայաստանի զինանշանի վրա Արարատ լեռան առկայության խնդիրը կապ չունի Հայաստան պետության ներկայիս վիճակի մասին որևէ պնդումների հետ։ Սա ակադեմիական կամ միջազգային իրավունքի խնդիր չէ, դա զուտ քաղաքական ճնշում է թշնամու կողմից, որն անընդհատ սպառնում է տարբեր պատժամիջոցներով, պատերազմով և այլն։Նրա հիմնական նպատակն է՝ «այն, ինչ եղել է անցյալում, գոյություն չունի, և անցյալը պետք է վերաշարադրվի»՝ ելնելով այսօրվա Հայաստանի ծանր վիճակից։Սա բռնություն է, ճնշում, անընդունելի պահվածք ցանկացած միջազգային ինքնիշխան պետության նկատմամբ։ Նիկոլն ու իր կակիստոկրատները փորձում են ներկայիս քաղաքական իրավիճակը ընդլայնել պատմության և ինքնության մեջ, ինչը բոլորովին անընդունելի է ինչպես մարդու իրավունքների, այնպես էլ ժողովուրդների ինքնորոշման իրավունքի տեսանկյունից։ Հասկանալի է, որ չկա իրավական կամ բարոյական հիմք, կա զուտ բռնի, դաժան քաղաքական ճնշում։ Այսօրվա քաղաքական իրավիճակը փաստ է, որը ապացուցման կարիք չունի. Արարատ լեռը հայկական ինքնության խորհրդանիշն է, և այժմ փորձեր են արվում այն ջնջել։ Արարատը եզակի խորհրդանիշ է, որն իրեն ոչ միայն հայերն են համարում, որը խորհրդանշում է Հայաստանի պատմությունն ու ապագան, այլ նաև ամբողջ աշխարհը։ Մոտավորապես 13-րդ դարից եվրոպացի ճանապարհորդները մշտապես պատմություններ են բերում Եվրոպա այն մասին, որ Արարատ լեռը, որի վրա իջել է Նոյան տապանը, գտնվում է Հայաստանում։ Նույնիսկ քարտեզի ամենավաղ պատկերներում՝ սկսած 8-րդ դարից, երբ խոսում էին կորած դրախտի կամ դրախտի և Նոյան տապանի ոռոգման չորս գետերի մասին, Հայաստանը աչքի էր ընկնում որպես կորսված դրախտի հայրենիք, որպես Նոյան տապանի վայրէջքի վայր։ Սա եզակի դեպք է, երբ ոչ միայն հայերն են ստեղծել իրենց երկրի խորհրդանիշը, այլ ողջ քրիստոնյա աշխարհն այն ընդունել է որպես սուրբ պատմության մաս։ 13-րդ դարից սկսած Արարատ լեռը մեկ անգամ չէ, որ նույնացվել է հայերի հետ, և դա այդպես է նաև այսօր։ Կան բազմաթիվ ուսումնասիրություններ՝ «Վերադարձ Արարատի երկիր», «Արարատի պատմություն», որոնցում ժամանակակից հետազոտողները նկատի ունեն Հայաստանը, ոչ թե Հայաստանի Հանրապետության ներկայիս սահմանները, այլ նաև Հայաստանը՝ որպես քաղաքակրթական երեւույթ։Քարահունջը աստղադիտարան չէ, բուհերի, կոնսերվատորիայի, ՀՀ ԳԱԱ, Գրողների միության և այլ ստեղծագործական միությունների անշարժ գույքի զավթումը, Մատենադարանի վաճառքը, ծառահատումները, ՊՆ շենքի պայթեցում, ՀԱԵ-ի դեմ պայքար. այս ամենը մշակութասպանության, հայասպանության քայլեր են քակիստոկրատ Նիկոլի կողմից Մերիցոտիդի գործով։